Ruhun Hangi Mevsim?

Her ruhun bir mevsimi vardır. Ama bu mevsim takvimlerde, kitaplarda yazmaz;  İnsanın kalbinde, gözlerinde saklıdır.  Bir sonbahar rüzgarı eser. Bir yaprak kımıldar yüreğinde,  geçen her zamana, her ana  şükredersin. Sonsuzluğun neşe veren tohumları saklıysa içinde sana her mevsim bahardır. Güneşleri içinde saklayan bir  çocuksan, gölgeler sana görünmez.  Anın içinde kaybolabiliyorsan eğer zamanın yorgun izleri sana dokunmaz. Ruhun ve bedenin hep bahar tazeliğinde kalır. Dünya değişir. Ruhun hep aynı mevsimde, aynı iklimdedir. Sonsuzluğun huzur veren ikliminde berrak bir zihin, açık bir kalp, sağlıklı bir bedenle varolabilmek, gerçek bir mucizedir. 

Her bahar geldiğinde umut iklimi gelir yeniden gönüllerimize. Güneşli günlere inanır, inançla tutunuruz yaşama. Bir mucizeyi anlatır  doğa her sabah. Kuşlar cıvıldaşır çatılarda, leylekler gelir uzak diyarlardan, gökyüzü yeniden masmavidir. Yeryüzündeki tüm kötülükleri silercesine gülümser güneş. Bahar geldiğinde, yeniden yeşerir insanoğlu. Tozlu raflara kaldırdığımız hayalleri yeniden çıkarmanın vakti gelmiştir. Tertemiz, yeni bir defterin, ilk sayfasına “yeni bir ben manifestosu” yazarız. Eklediğimiz her yeni maddede dönüşümü hissederiz.  Masmavi  gökyüzüne bakarız; uzun uzun, sessizce, yeşeren dallarda baharı yeniden hissederiz . Çiçekli kırlarda koşma isteği yeniden uyanır. İçimizde bir şeyler kıpırdar. İşte o kıpırtı, yaşamdır.

Bende tüm mevsimler bahara çıkar. Tüm mevsimler bahardır kalbimde. Sonbaharın tatlı rüzgarları, dökülen yapraklar ve solan tabiatla artık bahar mevsimin içine gelmesi gerektiğini anlarsın. Kalbinde çiçekler yeşertmeyi öğrenirsin.  Kışın en soğuk günlerinde ince ince yağan karlar, sessizleşmeyi dinginleşmeyi, öze dönmeyi simgeler. Öze döndükçe iklimin hep bahardır. Mutsuzluk seni teğet geçer.